Podawanie kostek wapiennych lub sepii gryzoniom i królikom nie ma uzasadnienia. Rozważając zawieszenie kostki wapiennej lub tzw. sepii w klatce, należy spojrzeć przez pryzmat gospodarki wapniowej jej Gospodarza.

    Trzymane w domach zwierzęta można podzielić na takie, których metabolizm wapnia przebiega głównie w nerkach (królik, świnka morska). Ich mocz jest gęsty i może zawierać pewne ilości osadu. Ten osad to właśnie wydalany z organizmu nadmiar wapnia. Drugą grupą są zwierzęta, które kontrolują poziom pierwiastka za pomocą jelit (szynszyla, koszatniczka), a ich mocz w normalnych warunkach będzie klarowny i wodnisty.

     Skubiące kostkę zwierzę dostarcza sobie do organizmu dodatkową dawkę wapnia w dość łatwo przyswajalnej postaci. Ilość zjadanego wapnia zależy od smakowitości samej kostki (są zwierzaki zdolne zjeść pół kostki za jednym razem) oraz od tzw. czynników behawioralnych (np. niektóre osobniki mogą obgryzać kostkę z nudów). Ten nadmiar wapnia rzadko kiedy jest zwierzęciu potrzebny, a często bywa niebezpieczny lub wręcz szkodliwy – przede wszystkim u zwierząt, które wydalają wapń z moczem, cierpią na choroby układu moczowego lub układu pokarmowego, mało piją lub są odwodnione.

     Zasadność podawania kostek wapiennych lub sepii jest więc wątpliwa. Przy prawidłowej i zróżnicowanej diecie nie ma potrzeby suplementacji. Ewentualna decyzja o stosowaniu kostki albo sepii powinna być podjęta przez lekarza weterynarii.

     W grupie zwierząt wydalających nadmiar wapnia z treścią jelit, a nie z moczem, kostki są bardziej zasadne. Ale i tu mogą pojawić się problemy. Po pierwsze odgryzane i połykane bez przeżuwania kawałki kostki mogą być przyczyną zadławienia. Po drugie duża ilość pyłu wapniowego może zagęścić treść pokarmową i predysponować do niedrożności. Dodatkowo, wbrew obiegowej opinii, kostki nie pomagają w utrzymaniu zdrowych zębów. Gryzienie kostki odbywa się jedynie za pomocą siekaczy i nie ma zupełnie wpływu na to co dzieje się z zębami policzkowymi – schowanymi wewnątrz jamy ustnej.

     Jak zatem utrzymać optymalną gospodarkę wapnia w organizmie? Odpowiedź jest dość prosta – należy zadbać o prawidłową, zróżnicowaną i pełnowartościową dietę przystosowaną do potrzeb zwierzęcia.

 

 

Warte przeczytania:
– https://www.petmd.com/exotic/conditions/musculoskeletal/c_ex_ch_calcium_phosphorus_i
mbalance
– https://www.harcourt-brown.co.uk/articles/free-food-for-rabbits/calcium-and-rabbit-food
– https://www.harcourt-brown.co.uk/media/diet/mineral-blocks/view
– http://www.guinealynx.info/diet.html
– http://ratguide.com/care/nutrition/diet.php
– http://forum.degus-international-community.org/viewtopic.php?f=34&t=837
 

 

 

Autorem tekstu jest lek. wet. Jakub Kliszcz
Więcej o lek. wet. Jakubie Kliszczu: http://jakubkliszcz.com/

Bibliografia:
– deBlas C, Wiseman J. Nutrition.of.the.Rabbit 2nd edition. CAB International 2010
– Clauss M, Hatt J-M. Evidence-Based Rabbit Housing and Nutrition. Vet Clin North Am
Exot Anim Pract.2017 Sep;20(3):871-884
– Grant K. Rodent Nutrition: Digestive Comparisons of 4 Common Rodent Species.
Veterinary Clinics of North America: Exotic Animal Practice. Volume 17, Issue 3,
September 2014, Pages 471-483
– Jekl V, Redrobe S. Rabbit Dental Disease And Calcium Metabolism – Science behind
divided opinions. Journal of Small Animal Practice, 54: 481–490. 2013
– Varga M.: Textbook of rabbit medicine. Elsevier 2014. Second edition.
– https://www.harcourt-brown.co.uk/

​

​

Autorką grafiki i zdjęcia jest lek. wet. Urszula Kulesza (obecnie Grzesiuk)

​

​

​